ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ, TEATRO GRECO
Το Θέατρο είναι ένα «μεγαλοφυές ψεύδος» είχε πει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Μεγαλοφυές ψεύδος που όμως -κατά την έκφραση του Ελύτη- κάνει να «λάμπει μέσα μας εκείνο που αγνοούμε».
Είναι το πολύτιμο δώρο των Ελλήνων στην ανθρωπότητα.
H έρευνα κατέγραψε 416 αρχαία θέατρα, από τα οποία τα 352 έχουν ήδη αποκαλυφθεί, ενώ η ύπαρξη των υπολοίπων είναι γνωστή μόνο από τις πηγές. Τα ελληνικά και ελληνορωμαϊκά θέατρα που έχουν καταγραφεί ως σωζόμενα ή έχουν απλώς αναφερθεί από αρχαίους ιστορικούς, βρίσκονται στο μεγαλύτερο μέρος του Παλαιού Κόσμου, από την Ιβηρική χερσόνησο και την Κυρηναϊκή, ως τη Μ. Ανατολή και την κοιλάδα του Ινδού.
Τα περισσότερα όμως και τα καλύτερα διατηρημένα βρίσκονται γύρω από τη Μεσόγειο, εκεί δηλαδή όπου καταγράφηκε η μεγάλη πυκνότητα των ελληνορωμαϊκών αποικιών: στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Αλγερία, στη Λιβύη, στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Ιορδανία, και φυσικά, στα μεγάλα ιστορικά κέντρα του Ελληνισμού στη Βαλκανική, τη Μικρά Ασία, την Ιταλία και τη Σικελία.
Με την επικράτηση του χριστιανισμού τον 4ο αιώνα, τα θέατρα θεωρήθηκαν ειδωλολατρικά κέντρα και βεβηλώθηκαν, ενώ η λειτουργία τους απαγορεύτηκε. Πολλά υπέστησαν ανεπανόρθωτες φθορές μετά από βαρβαρικές επιδρομές και εγκαταλείφθηκαν. Όσα έχουν αναστηλωθεί, φιλοξενούν σήμερα ποικίλες παραστάσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ενώ η μορφή τους έχει αλλάξει αρκετές φορές στο πέρασμα των αιώνων, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες κάθε εποχής.
Στη φωτογραφία είναι το κόσμημα της Σικελίας, το αιώνιο «Teatro Greco» της Τaormina, το ελληνικό θέατρο στο δωρικό Ταυρομένιον. Λαξευμένο σε βράχο, διακόσια μέτρα πάνω από τον κόλπο του Giardini Naxos στο ιταλικό Ιόνιο, και κάτω από την επιβλητική όψη του ηφαιστείου της Αίτνας, στέκει εκεί πανέμορφο για να θυμίζει τη χρυσή εποχή της «Μεγάλης Ελλάδας».
Οι θεατές, εκτός από τα διαδραματιζόμενα στη Σκηνή και στην Ορχήστρα, χαίρονται και την ωραιότατη θέα που προσφέρει το θέατρο προς τις βορεινές ακτές, έως τα Στενά της Μεσσήνης, αλλά και απέναντι, ως την Καλαβρία της Κάτω Ιταλίας.
Το κομμάτι που λείπει από το κέντρο της Σκηνής είναι αποτέλεσμα των πολεμικών αναμετρήσεων και καταστροφών που γνώρισε η πόλη. Καθιστά όμως ακόμα πιο υποβλητική την πανοραμική θέα προς την Αίτνα που καπνίζει αδιάκοπα, ενώ από κάτω εκτείνεται ο πανέμορφος κόλπος της Νάξου, της αρχαιότερης ελληνικής αποικίας της Σικελίας, που ιδρύθηκε το 736 π.Χ. και που το όνομά της διατηρήθηκε μέχρι σήμερα.
Το Σικελικό αυτό θέατρο το αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλο.
Tο θεωρώ εμβληματικό. Αισθάνομαι ότι συμβολίζει τον ίδιο τον Ελληνισμό που πάντα ταξίδευε και που γεννήθηκε σε μεγάλους θαλάσσιους «βράχους» στη Μεσόγειο.
Σε «Φωτονερόπετρες»…
ΑΠΟ χρονολόγιο Irene Petrakak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου